İki hafta önce, artık aramızda olmayan tiyatro ustalarımızın kendilerinden dinlediğim bazı sahne anılarını aktarmıştım. O anılar sadece tiyatro alanında renkler içermiyor, yakın tarihimizin Türkiye'sinden ilginç ayrıntılar da yansıtıyordu. Anıların sürdürülmesi yolunda öylesine çok "okur isteği" aldım ki, bu haftaki köşemizi yine bu konuya ayırmadan edemedim. İşte ustaların anılarından bir demet daha. Kendi ağızlarından:

[...]

ORHAN KEMAL:
"Ben de sahneye çıktım"
Bu anı bir oyuncudan değil, bir yazardan. Orhan Kemal'den. Orhan Ağabey, seyretmek için bile tiyatroya kırk yılda bir giderdi. İspinozlar oyunu sahnelenirken, kendini tiyatrocular arasında buluvermişti. Artık Ulvi Uraz'ın Aksaray'daki tiyatrosunun kulisine sık sık uğruyordu. O günlerden birinde, bir sabah Meserret kahvesinde karşılaştık. "Bil bakalım ne oldu dün gece?" dedi. "Ne oldu?" diye sordum. "Sahneye çıktım," dedi. Sonra ekledi: "Bu gece de çıkıyorum. İstersen gel seyret de gözün oyuncu görsün!" Gerisini onun ağzından aktarıyorum: Haftalık telif hakkımı almak için Ulvi Bey'e uğramıştım. Akşama doğruydu. Ulvi Bey, "Ben de seni arıyordum," dedi. "Hayrola?" dedim. "Bu gece sahneye çıkacaksın. Oyunculardan biri gelemiyor. Oyunu da en iyi sen bildiğine göre, onun rolünü sen oynayacaksın." Oyunculuk kim, ben kim! Ama gel de Ulvi Bey'e anlat bakalım. Dinlemedi bile. Ne yapacağımı söyledi. "Merak etme, biz idare ederiz," dedi. Biraz sonra kendimi sahnede buldum. Buldum ama heyecandan ağzımı bile açamıyorum ki! Neyse, durumu gerçekten ustalıkla idare ettiler. Oyundan sonra telif hakkımı ödedi Ulvi Bey. Teşekkür ettim. "Dur bakalım," dedi. "Bir de yevmiyen var. Onu da vereyim." "Ne yevmiyesi?" dedim. "Oyunculuk ücretin." Güldüm. "Aman, Ulvi Bey," dedim, "o da benden olsun!"