Orhan Kemal ve fesleğenli fettucine Fırsat buldukça yazarım. Orhan Kemal'in bütün eserleri gerçekten güzeldir. Ama Avare Yıllar ile Arkadaş Islığı bambaşka. Herhalde aynı gençlik suyundan içtiğimizden olsa gerek Boşluk duygusu. İşsizlik. Uzun zamanlar. Sıkı dostlar. Ölümünün otuz beşinci yılı geçen hafta geride kalan Orhan Kemal bir keresinde, "Her kötü insanın iyi bir yanı vardır. Kötü insanı kötü yapan da toplumdur" demiş. Nebil Özgentürk'ün Bir Yudum İnsanı'nda içim ezilerek izledim. Ne kadar da iyi niyetli! Otuz beş yıl geçtiği için babasını, annesini, ablasını sevgilisiyle bir olup öldüren on altı yaşındaki Ankaralı kızdan haberdar değildi. Aşk uğruna. Yine aşk uğruna Samsun'da iki arkadaşı kurşunlarla öldüren genci de bilmiyordu. Arkadaş ıslığı değil arkadaş kurşunu... Ne oldu bize sorusu artık manasız. Babasını öldürecek kadar gözü kara, sonra bunu mesajla çekecek kadar cahil. Her kötü insanın iyi yanı var mı gerçekten? Artık emin olamıyorum. Doğuştan katil bir nesil mi geliyor geriden. O da belli değil. "Kirli çamaşırlarla temizler birbirine karışmış" durumda. Neyse... Orhan Kemal'in eserleri Epsilon yayınları tarafından tekrar basıldı. İnşallah yüzbinler satar. Best seller olur. Pek umudum yok oysa. Yırtık ayakkabısı, sürgünü, hapisleri ve yoksulluk romanları yazdığı için değil. Şundan: Entelektüelleriyle meşhur Cihangir'in Cihangir Caddesi kafelerle dolu. Hepsi de tıklım tıklım. Hani Mahsun Kırmızıgül'ün de gittiği Leyla'yla, Ata Demirer'in müdavimi Smyrna'nın da bulunduğu cadde. Orada Orhan Kemal'in kitaplarının da yeraldığı bir müze var. Yarısı da İkbal Kahvesi. Orhan Kemal'e gönderme bab'ında. Metrekaraye düşen yüzlerce insandan o kafenin hiç pay alamaması asıl hayal kırıklığı. Müze, günün büyük çoğunluğunda da kafe tamamen kapalı. Bomboş. Ticari bir kaza denebilir, basitçe. Ama değil. İlgisizlik. Yazara, romana, edebiyata... Kaybediyoruz diye nostaljik ağıtlar yakılan şeylere... Sonuçta şöyle deyip geçilebilir; her insanda iyi bir yan vardır ama Leyla ve Smyrna'da fesleğenli fettucine var.